مهین بانو دلش دادی شب و روز

بدان تا نشکند ماه دل افروز

یکی روزش به خلوت پیش خود خواند

که عمرش آستین بر دولت افشاند

کلید گنجها دادش که بر گیر

که پیشت مرد خواهد مادر پیر

در آمد کار اندامش به سستی

به بیماری کشید از تن درستی

چو روزی چند بروی رنج شد چیر

تن از جان سیر شد جان از جهان سیر

جهان از جان شیرینش جدا کرد

به شیرین هم جهان هم جان رها کرد

فرو شد آفتابش در سیاهی

بنه در خاک برد از تخت شاهی

چنین است آفرینش را ولایت

که باشد هر بهاری را نهایت

نیامد شیشه ای از سنگ در دست

که باز آن شیشه را هم سنگ نشکست

فغان زین چرخ کز نیرنگ سازی

گهی شیشه کند گه شیشه بازی

به اول عهد زنبور انگبین کرد

به آخر عهد باز آن انگبین خورد

بدین قالب که بادش در کلاهست

مشو غره که مشتی خاک را هست

ز بادی کو کلاه از سر کند دور

گیاه آسوده باشد سرو رنجور

بدین خان کو بنا بر باد دارد

مشو غره که بد بنیاد دارد

چه می پیچی درین دام گلو پیچ

که جوزی پوده بینی در میان هیچ

چو روباهان و خرگوشان منه گوش

به روبه بازی این خواب خرگوش

بسا شیر شکار و گرگ جنگی

که شد در زیر این روبه پلنگی

نظر کردم ز روی تجربت هست

خوشیهای جهان چون خارش دست

به اول دست را خارش خوش افتد

به آخر دست بر دست آتش افتد

همیدون جام گیتی خوشگوار است

به اول مستی و آخر خمار است

رها کن غم که دنیا غم نیرزد

مکن شادی که شادی هم نیرزد

اگر خواهی جهان در پیش کردن

شکم واری نخواهی بیش خوردن

گرت صد گنج هست ار یکدرم نیست

نصیبت زین جهان جز یک شکم نیست

همی تا پای دارد تندرستی

ز سختی ها نگیرد طبع سستی

چو برگردد مزاج از استقامت

به دشواری به دست آید سلامت

دهان چندان نماید نوش خندی

که یابد در طبیعت نوشمندی

چو گیرد ناامیدی مرد را گوش

کند راه رهائی را فراموش

جهان تلخ است خوی تلخناکش

به کم خوردن توان رست از هلاکش

مشو پر خواره چون کرمان در این گور

به کم خوردن کمر دربند چون مور

ز کم خوردن کسی را تب نگیرد

ز پر خوردن به روزی صد بمیرد

حرام آمد علف تاراج کردن

به دارو طبع را محتاج کردن

چو باشد خوردن نان گلشکروار

نباشد طبع را با گلشکر کار

چو گلبن هر چه بگذاری بخندد

چو خوردی گر شکر باشد بگندد

چو دنیا را نخواهی چند جوئی

بدو پوئی بد او چند گوئی

غم دنیا کسی در دل ندارد

که در دنیا چو ما منزل ندارد

درین صحرا کسی کو جای گیر است

ز مشتی آب و نانش ناگزیر است

مکن دلتنگی ای شخصت گلی تنگ

که بد باشد دلی تنگ و گلی تنگ

جهان از نام آنکس ننگ دارد

که از بهر جهان دلتنگ دارد

غم روزی مخور تا روز ماند

که خود روزی رسان روزی رساند

فلک با این همه ناموس و نیرنگ

شب و روز ابلقی دارد کهن لنگ

بر این ابلق که آمد شد گزیند

چو این آمد فرود آن بر نشیند

در این سیلاب غم کز ما پدر برد

پسر چون زنده ماند چون پدر مرد

کسی کو خون هندوئی بریزد

چو وارث باشد آن خون برنخیزد

چه فرزندی تو با این ترکتازی

که هندوی پدرکش را نوازی

بزن تیری بدین کوژ کمان پشت

که چندین پشت بر پشت ترا کشت

فلک را تا کمان بی زه نگردد

شکار کس در او فربه نگردد

گوزنی را که ره بر شیر باشد

گیا در زیر پی شمشیر باشد

تو ایمن چون شدی بر ماندن خویش

که داری باد در پس چاه در پیش

مباش ایمن که این دریای خاموش

نکرد است آدمی خوردن فراموش

کدامین ربع را بینی ربیعی

کزان بقعه برون ناید بقیعی

جهان آن به که دانا تلخ گیرد

که شیرین زندگانی تلخ میرد

کسی کز زندگی با درد و داغ است

به وقت مرگ خندان چون چراغ است

سرانی کز چنین سر پرفسوسند

چون گل گردن زنان را دست بوسند

اگر واعظ بود گوید که چون کاه

تو بفکن تامنش بر دارم از راه

و گر زاهد بود صد مرده کوشد

که تو بیرون کنی تا او بپوشد

چو نامد در جهان پاینده چیزی

همه ملک جهان نرزد پشیزی

ره آورد عدم ره توشه خاک

سرشت صافی آمد گوهر پاک

چنین گفتند دانایان هشیار

که نیک و بد به مرگ آید پدیدار

بسا زن نام کانجان مرد یابی

بسا مردا که رویش زرد یابی

خداوندا چو آید پای بر سنگ

فتد کشتی در آن گردابه تنگ

نظامی را به آسایش رسانی

ببخشی و ببخشایش رسانی